Met The Hypnotist laat Lasse Hallström zien dat ook de Scandinavische film- en televisiehausse de plank kan misslaan.
Het succes van de Scandinavische film- en televisie-industrie – met name op het gebied van (politie)thrillers – behoeft geen introductie meer. Series als The Killing en Borgen, maar ook de filmversie van de Millennium-trilogie zijn overbekend in Nederland en daarbuiten. En voor wie nog een opfrisser op dit vlak nodig heeft kan terecht bij een eerdere recensie van het derde (en laatste) seizoen van The Killing.
De Zweede regisseur Lasse Hallström hiphopt als MC Hammer achter de trend aan en keert na een reeks van Engelstalige films (waaronder The Cider House Rules, Casanova, Shipping News en What’s Eating Gilbert Grape) terug naar zijn vaderland voor de verfilming van Hypnotisören van de Zweedse bestsellerschrijver van thrillers Lars Kepler.
De film begint voorspoedig met een beklemmende moord op een gymleraar en de ontdekking dat kort daarna de rest van zijn familie – op zijn zoon na die zwaargewond is geraakt – eveneens door messteken op gruwelijke wijze om het leven is gebracht. De enige getuige en daarmee hoop voor de dienstdoende inspecteur is de zwaargewonde zoon die echter in een coma ligt.
Tot op dat moment ben je als kijker in de volle verwachting dat je twee heerlijk spannende uurtjes tegemoet gaat in de traditie van The Killing. Gezien de titel van de film – The Hypnotist – is het feit dat een hypnotiseur aan bod komt al in het verwachtingspatroon opgenomen, dus niets belet deze film om aan die verwachtingen te voldoen. De constatering dat de coma de zoon van de gymleraar het onmogelijk maakt om de moordenaar aan te wijzen en de (op hetzelfde moment ontdekte) informatie dat er nog een dochter is die niet thuis woont en daarmee in levensgevaar verkeert, doet inspecteur Joona Linna een noodgreep uithalen. Een noodgreep die hem overigens op ongeloofwaardige wijze op een presenteerblaadje wordt aangereikt door de dienstdoende verpleegster. Een belangrijke getuige in coma toch laten praten, zie je haar denken. En jawel hoor: ze brengt de inspecteur op het idee een medische collega, die vroeger bijkluste als hypnotiseur, erbij te halen.
Gelukkig voor alle betrokkenen is deze hypnotiseur, ondanks het trauma dat hij aan zijn bijklussen heeft overgehouden, niet te beroerd zijn steentje bij te dragen aan het onderzoek. Vanaf dat moment wordt de film een invuloefening waarbij de sfeer immer goed getroffen wordt, maar van karakterontwikkeling niet echt sprake is en de loop van het verhaal van toevalligheden aan elkaar hangt. En in alle eerlijkheid: als kijker interesseert het je allemaal eigenlijk ook niet meer. Dit alles wordt afgesloten door een slotscène in de sneeuw waar natuurlijk de laatste confrontatie met de (echte) moordenaar plaatsvindt en met behulp van een grote passagiersbus (in Zweden kun je in de middle of nowhere blijkbaar gewoon nog bussen vinden) en wat krakend ijs nog een lekker actiemoment wordt gepakt.
Met alle goede wil van de wereld valt deze film, die vandaag op DVD verschijnt en al eerder even in de bioscoop draaide, niet aan te bevelen, hoe graag ik als liefhebber van de Scandinavische film- en televisie-industrie dit ook zou willen. Hypnose kan misschien nog soelaas bieden.
De trailer van 'The Hypnotist':
Deze recensie is ook gepubliceerd op Het Goede Leven, het culturele katern van De Dagelijkse Standaard. Naast mijn eigen FerdiBlog recenseer ik regelmatig o.a. boeken en concerten op Het Goede Leven en geef ik mijn opinie over actuele (cultuur)politiek.
Reacties
Een reactie posten