De Nationale Opera
Lucia di Lammermoor
Gaetano Donizetti (1797-1848)
Jessica Pratt, Miss Lucia
Ismael Jordi, Sir Edgardo di Ravenswood
Marco Caria, Lord Enrico Ashton
Philippe Talbot, Lord Arturo Buklaw
Alastair Miles, Raimondo Bidebent
Christine Tocci, Alisa
Erik Slik, Normanno
Koor van De Nationale Opera
Carlo Rizzi, Nederlands Kamerorkest
Het Muziektheater, Amsterdam
Jessica Pratt overtuigt in een - in iedere betekenis van het woord - waanzinnige vertolking van Donitzetti's Lucia di Lammermoor van De Nationale Opera.
Wie zou er niet waanzinnig worden wanneer je familie je dwingt om de liefde van je leven op te geven ten faveure van een ander alleen vanwege het feit dat hij de voormalige glorie van jouw familie herstelt? Bij het wegsterven van de laatste noten van Lucia di Lammermoor is die waanzin zeer voorstelbaar en de body count tragisch hoog. Miss Lucia is van waanzin en verdriet gestorven terwijl haar geliefde Edgardo haar dode lichaam nog eenmaal toezingt en vervolgens de hand aan zichzelf slaat.
Oppervlakkig
Zie hier in een notendop het tragische verhaal van Lucia Ashton, vrouw van Lammermoor en zus van Lord Enrico Ashton die zijn zus dwingt om familie boven de liefde voor Sir Edgardo di Ravenswood te kiezen. Dit overzichtelijke gegeven weet Donizetti om te zetten in een typische Bel Canto-opera met een duur van een kleine tweeënhalf uur. Dit is ook meteen het grootste verwijt dat de tijdens zijn leven zeer succesvolle Donizetti naar zijn hoofd gesmeten kreeg niet lang na zijn overlijden: overzichtelijke oppervlakkigheid. En hoewel zijn werk - met Lucia di Lammermoor als één van de absolute hoogtepunten - zeer populair was, verdween het net zo snel weer in de vergetelheid. Pas in de jaren vijftig van de vorige eeuw zou de luister van Donizetti worden hersteld en wordt zijn werk weer regelmatig opgevoerd.
Waanzinnig
En wie de uitvoering van De Nationale Opera aanschouwt, kan niet anders concluderen dat Lucia di Lammermoor - mits goed en vooral niet overdreven hysterisch uitgevoerd - een pareltje is en garant staat voor enkele uren heerlijk melodieus vermaak. Een constatering die overigens niet in de laatste plaats rust op de niet onaanzienlijke schouders van de Australische sopraan Jessica Pratt. Want haar vertolking van Miss Lucia is in vele opzichten waanzinnig. En dat in de goede zin van het woord! Een goede Lucia di Lammermoor staat of valt met de wijze waarop Lucia haar toenemende waanzin bezingt en dat deed Pratt - die overigens bekend staat als een van de beste Lucia-vertolkers - met overgave. Zonder hysterie pakt zij haar hoofdrol en weer de waanzin prachtig te bezingen en iedere noot zo te raken alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Overigens in prachtig samenspel met de zeldzaam te horen glasharmonica. Een instrument dat slechts door enkele componisten - waaronder Donizetti, Richard Strauss, Mozart en Beethoven - is gebruikt in hun composities.
Ook de mannelijke tegenspeler en liefde van Lucia's leven - Ismael Jordi als Edgardo - hielp enorm en is het resultaat van een uitstekende casting. Want in tegenstelling tot veel gelijksoortige opera's is de ster van de opera al ruim een half uur voor het einde van de opera mors- en morsdood. Geen kik die zij meer geeft. Dit geeft vrijspel aan Edgardo die zijn verdriet bezingt en eindigt in zelfmoord. En Ismael Jordi kweet zich met verve van zijn rol.
Teamwork
Dit alles ondersteund door het immer imponerende Koor van De Nationale Opera en een mooi transparant spelend Nederlands Kamerorkest onder leiding van de heerlijk Italiaanse Carlo Rizzi aan wie niet hoeft te worden uitgelegd hoe je een Italiaanse opera dirigeert. De casting van de overige rollen - met name Alastair Miles als de priester en stem der rede Raimondo Bidebent - maakt de productie af in een mooi gestileerd doch wat statisch decor dat de toenemende waanzin van Lucia moet markeren doch daar niet altijd even goed in slaagt. Zo wordt waanzin toch nog een klein feestje.
Trailer van 'Lucia di Lammermoor' met een interview met Jessica Pratt:
'Lucia di Lammermoor' van Gaetano Donizetti werd van 14 maart tot en met 6 april 2014 opgevoerd door De Nationale Opera en betrof een reprise van een productie onder regie van Monique Wagemakers en met een decor van Frank Philipp Schlössmann die in 2007 in premiere is gegaan. Deze recensie is op basis van de laatste voorstelling op 6 april 2014.
Reacties
Een reactie posten