Meer van hetzelfde... Gelukkig maar! 'Zolang er leven is. Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar'

In 2014 werd het dagboek van de hoogbejaarde Hendrik Groen over zijn leven in een bejaardentehuis een onverwachte bestseller. Inmiddels is er een Hendrik Groen-fanclub, zijn de vertaalrechten aan meer dan 25 landen verkocht en wordt deze bejaarde uit Amsterdam-Noord ook onderwerp van een TV-serie. Alle reden dus voor Hendrik Groen om wederom in te pen te klimmen en met Zolang er leven is een nieuw dagboek te publiceren. Een dagboek dat vooral meer van hetzelfde is, maar dat is in dit geval gelukkig geen straf. 

Ooit begonnen als bijdragen aan de literaire website Torpedo Magazine is het eerste dagboek van Hendrik Groen in 2014 uitgegeven door Meulenhoff. Ondanks het grote succes is nog steeds niet duidelijk wie er schuil gaat achter Hendrik Groen. Want dat het een pseudoniem is, was al snel duidelijk. Maar minder duidelijk is of er daadwerkelijk een bejaarde dagboekschrijver achter Hendrik Groen schuil gaat of dat het een pseudoniem is van een bekende schrijver variërend van Arnon Grunberg en Michiel Stroink tot aan één van de medewerkers van Torpedo Magazine. Na al het succes dat het dagboek heeft vergaard, blijft het een open vraag, maar als daadwerkelijk een bekende schrijver achter Hendrik Groen schuilgaat dan zou dit inmiddels toch ergens wel uitgelekt zijn. Want als zelfs J.K. Rowling een pseudoniem als Robert Galbraith niet geheim kan houden waarom zou dat in Nederland dan wel lukken? Zeker ook gezien het feit dat wanneer je het dagboek van Hendrik Groen leest een schrijver die zelf bejaard noch woonachtig is een verzorgingstehuis toch wel heel erg veel fantasie moet hebben om een dergelijk dagboek te schrijven. Hoe het ook zij Hendrik Groen – inmiddels 85 jaar – leeft nog steeds en heeft het bijhouden van een dagboek weer opgepakt wat heeft geleid tot Zolang er leven is. Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar.

Oud-maar-niet-dood-club (Omanido)

Het nieuwe dagboek van Hendrik Groen beslaat het jaar 2015 en is de weerslag van Groen’s keuze om alsnog het schrijven van een dagboek weer op te pakken. De lezers van het eerste dagboek weten dat hij samen met een aantal andere bejaarden – uit de gezellige categorie zullen we maar zeggen – de Oud-maar-niet-dood-club (Omanido) heeft opgericht als vehikel voor zijn pogingen om iets van het leven te maken. Lezers waren er daarbij ook getuige van dat Hendrik Groen binnen Omanido zeer close werd met Eefje die – zoals zovelen in de omgeving van Groen – helaas tegen het einde van het dagboek overleed. Na zijn dagboek over 2013 volgde er dus geen dagboek over 2014, maar met ingang van 1 januari 2015 heeft Hendrik Groen besloten om in ieder geval voor het jaar 2015 toch weer een dagboek bij te houden. Het aardige daarbij is dat het lezen van dit dagboek voor zowel de nieuwe lezers als de lezers van het vorige dagboek geschikt is. De lezers bekend met Hendrik Groen kennen de context en kunnen zich verheugen op een weerzien met bekende personages uit het vorige dagboek, terwijl voor nieuwe lezers de wereld van het klassieke verzorgingstehuis zich ontvouwt. Opvallend daarbij is dat de (links georiënteerde) Hendrik Groen zeer hecht aan de actualiteit en dat juist omdat het boek zo snel na het schrijven van zijn laatste bijdrage voor 2015 is verschenen, de lezer ook veel actualiteit zal herkennen waardoor het dagboek meer gaat leven dan bijvoorbeeld een jaar uit het leven van Groen van enkele jaren geleden. Toch blijft het daarbij opvallend hoe veel kennis deze Hendrik Groen heeft en hoe scherp hij analyseert. Iets wat zonder meer het idee voedt dat Hendrik Groen niet meer is dan een pseudoniem van een schrijver die verre van bejaard is. 

Meer van hetzelfde

Net als de voorganger leest Zolang er leven is heerlijk weg en blijft de oprechtheid van het dagboek intrigeren. Want vaak zal bij het lezen ervan een glimlach niet onderdrukt kunnen worden hoewel het verdriet van het telkens wegvallen van mensen om je heen – ook dit dagboek kent wat dat betreft weer een overlijden met grote impact op Hendrik – ook heel invoelbaar wordt. Ook de observaties over het leven in een verzorgingstehuis, de bureaucratie eromheen en de kinderachtigheid waarmee ook bejaarden elkaar te lijf gaan (leeftijd is geen remmende factor op dat gebied) blijven de lezer verbazen. Opvallend is dat de “verhaallijnen” uit het dagboek zich allemaal wel heel erg netjes houden aan de planning van het schrijven over één jaar, maar aan de andere kant is een jaar in een verzorgingstehuis ook relatief lang. Zolang er leven is is dus eigenlijk meer van hetzelfde, maar gezien het succes van het eerste dagboek is dit alleen maar een compliment. Of er nog een dagboek volgt is natuurlijk de vraag. Hendrik Groen heeft natuurlijk niet het eeuwige leven al scheelt het natuurlijk wel wanneer Hendrik Groen daadwerkelijk 85 jaar is of zich slechts voordoet als een 85-jarige. De tijd zal het leren… 

Oordeel FerdiBlog: ****

‘Zolang er leven is. Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar’ van Hendrik Groen en uitgegeven door Meulenhoff is eind januari verschenen. Deze recensie is eerder gepubliceerd bij online nieuwsmagazine Jalta.