Concert 24 maart 2012: Paul McCartney in Ahoy

Paul McCartney

'On the run'

Ahoy, Rotterdam

Wanneer je de zoon van een groot kenner en fan van The Beatles bent, is de muziek van The Beatles, maar ook de muziek van George Harrison, Ringo Starr, John Lennon en Paul McCartney uit de post-Beatles-periode niet onbekend. Jarenlang heb ik me, zoals een goed tegenstribbelende zoon behoort te doen, tegen deze muziek verzet. Dat verzet was echter al snel gebroken en kan ik muziek van The Beatles, net zoals de rest van de wereld, alleen maar enorm goed en tijdloos vinden. Na het uit elkaar gaan van The Beatles zijn alle Beatles met een solocarrière begonnen waarvan die van Paul McCartney ontegenzeggenlijk de succesvolste is. In dat licht zal het niet verbazen dat gisteravond de vierde keer was dat ik Paul McCartney live in concert zag. Het was de tweede keer in Ahoy: de eerste keer in Ahoy in 1993 toen ik dertien was. Daartussenin zag ik hem nog twee keer in het Gelredome in Arnhem waarvan de laatste keer drie jaar geleden. Over erfelijke belasting gesproken.

Hoewel Ahoy nog steeds een enorme concerthal is, is deze toch een stuk kleiner en daarmee 'intiemer' dan het massale Gelredome. En dat was gisteravond ook te merken met wederom een topconcert van deze oerrocker en opperBeatle. Paul McCartney brengt nog sporadisch nieuwe popnummers uit, waardoor zijn concerten vooral een 'Greatest Hits' zijn van zijn periode met The Beatles, The Wings en de periode daarna. Overigens componeert Paul McCartney er nog lustig op los, maar dan op het vlak van de (lichte) klassieke muziek. Iets compleet anders, maar ook dat doet hij niet zonder succes zoals de positieve recensie in 'Gramophone' over 'Ocean's Kingdom' duidelijk maakte.

Zoals bij al zijn concerten ligt de nadruk in de setlist toch met name op de grote hits uit zijn Beatles-tijd afgewisseld met wat nummers uit zijn solo-periode al dan niet met The Wings. Toch staan deze op een tweede plan. En dat is ook helemaal niet erg, zeker niet wanneer klassieke post-Beatle-hits zoals 'Band on the run', 'Jet' en bovenal 'Live and let die' (James Bond!) schallen door Ahoy. Met name 'Live and let die' is al jarenlang de showstopper in de concerten van Paul McCartney: een uitvoering waren alle remmen los gaan en begeleiding met vuurwerk en knallen nog eens aangeven waarom deze titelsong terecht een 'license to thrill' heeft. Overigens was het knallende vuurwerk nu nog spectaculairder dan andere jaren waardoor de volgende paar nummers in een waas van rook plaatsvonden.

Opvallend bij McCartney blijft overigens dat hij nog steeds zulke volle zalen trekt, maar het ook voor elkaar krijgt om ruim drie uur op het podium de sterren van de hemel te zingen. Weinigen die hem dat na zullen doen, zeker niet wanneer zijn leeftijd bereikt is. Want ook al is McCartney inmiddels 69, aan zijn stem en performance valt het niet te merken. Waarschijnlijk vooral omdat hij er zelf zoveel plezier in heeft, want voor zijn inkomen hoeft hij het al lang niet meer te doen. Duidelijk is ook de klik tussen hem en zijn huidige band. Een band die al tien jaar met hem toert en waarbij de drummer, Abe Laboriel jr., de show steelt met zijn drummen en zingen. Bij een van de meer recentere hits van McCartney, 'Dance tonight', gaat de drummer helemaal los door het hele nummer allerlei dansje te doen: van de 'Submarine' tot de 'Macarena'. Dat McCartney zich op zijn gemak voelt op het podium werd ook duidelijk door de 'praatjes', gelardeerd met Nederlandse zinnetjes, tussendoor die deze keer uitgebreider en meer gemeender waren dan bij vorige concerten. Er mocht zelfs nog even een fan op het podium komen die een zakje wafels wilde ruilen voor een omhelzing van McCartney. Toen de omhelzing binnen was, probeerde ze nog reclame te maken voor Radio 2 maar werd ze resoluut door McCartney met een paar goed gemikte grappen het podium afgedreven.

Hoogtepunten van de avond, naast 'Live and let die', waren toch de Beatles-nummers zoals 'Hello, goodbye', 'Paperback Writer', 'The long and winding road', 'All you need is love', 'Let it be', 'Hey Jude', 'Back to the USSR' en mijn persoonlijke favoriet 'Eleanor Rigby'. Overigens hanteert McCartney daar altijd een scherpe selectie, maar liet hij zich deze ene keer verleiden om spontaan samen met de zaal 'Yellow Submarine' te spelen. Het concert eindigde met twee sets van toegiften en Paul McCartney die met de Nederlandse vlag het podium opkwam. In tegenstelling tot een vorig concert was het gelukkig nu de goede vlag.

Zoals gebruikelijk eindigde McCartney de avond met de belofte Nederland weer terug te zien. Laten we het hopen, want zolang hij nog zulke shows neerzet doe je jezelf een groot plezier door een kaartje te kopen want 'life's very short and there is no time'.