Bijna een jaar geleden moest ik, met het schaamrood op de kaken, toegeven dat de hype van 'Het Diner' van Herman Koch volledig aan mij voorbij was gegaan, maar dat ik inmiddels als laatste achterblijver me bij het peloton had aangesloten en het boek had gelezen. Na het lezen van het boek was mijn scepsis over Herman Koch als schrijver omgezet in groot enthousiasme (de recensie van 'Het Diner' lees je hier). Nu de zomer met rasse schreden nadert, heb ik mezelf een plezier gedaan en de zojuist uitgebrachte paperback versie van Herman Koch's 'nieuwste' boek (in de boekhandel sinds begin 2011) 'Zomerhuis met zwembad' gekocht. Net als 'Het Diner' leest ook 'Zomerhuis' heerlijk weg en kun je het boek eigenlijk niet wegleggen omdat je, net als bij een Dan Brown-thriller, elke keer wilt weten hoe het verder gaat. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat ik dit bijna 400 pagina's tellende boek in twee dagen uit had.
Ditmaal is Herman Koch in de huid gekropen van huisarts Marc Schlosser. Het verhaal, verteld vanuit de ik-vorm van Schlosser, begint onschuldig met een litanie van klachten en opmerkingen over de gemiddelde patiënt. Net als bij de beschouwing van maatschappelijk gedrag in 'Het Diner' kan niet aan de indruk onttrokken worden dat hier ook grotendeels de persoonlijke observaties van Koch om de hoek komen kijken. Observaties die de gemiddelde lezer overigens van harte zal herkennen. Na deze introductie volgt al snel de dramatische gebeurtenis die aan dit verhaal ten grondslag ligt: de dood van gevierd acteur Ralph Meier. Na een slopende terminale ziekte, overzien door zijn (nieuwe) huisarts Schlosser, besluit Meier om tot euthanasie over te gaan. Al snel na zijn dood rijzen twijfels over de wijze waarop Meier met zijn ziekte is doorgelopen terwijl Schlosser had gemeld dat er niets aan de hand was. Sterker nog Schlosser wordt voor het Medisch Tuchtcollege gesleept en de vrouw van Meier, Judith, beschuldigt hem de dood van Meier te hebben veroorzaakt. Op dat moment vindt een flashback plaats die bijna het volledige verhaal omvat.
Het start met het kennismaken van Schlosser en Meier door diens bezoek aan de praktijk van Schlosser. Hieruit volgt een uitnodiging voor een toneelpremière die door Schlosser en diens vrouw Caroline wordt bezocht. Dit leidt, na een geslaagde kennismaking tussen de Schlossers en de Meiers, tot een uitnodiging voor een verjaardagsfeest en uiteindelijk het aanbod van Meier aan de Schlossers om in de zomervakantie langs te komen in het 'Zomerhuis met zwembad' dat de Meiers in Frankrijk hebben gehuurd. Tegelijkertijd ontstaat er een klik tussen de tienerdochters van Schlosser, Julia en Lisa, en de tienerzoons van Meier, Alex en Thomas. Tegelijkertijd is er een bepaalde aantrekkingskracht tussen Judith Meier en Marc Schlosser terwijl Ralph Meier zijn ogen niet kan afhouden van Caroline Schlosser terwijl zij en Marc daar niet echt van gediend zijn. Ondanks deze 'recipe for disaster' en het vaste voornemen van met name Caroline Schlosser om niet op het aanbod in te gaan, zorgt Marc ervoor dat ze belanden op een camping op steenworpafstand van het zomerhuis. Uiteindelijk leidt dit ertoe dat de familie Schlosser (letterlijk) hun tent opzetten bij het zomerhuis, want hoewel er een gastappartement is, wordt deze al gebruikt door andere vrienden van de Meiers: regisseur Stanley Forbes en zijn vrouw Emanuelle. Deze Stanley Forbes is gewoon een Nederlandse regisseur die succesvol is in de VS en daarom een Amerikaanse naam heeft aangenomen en eigenlijk een soort kruising is tussen Paul Verhoeven en Jan de Bont. Forbes werkt met Meier samen aan een (fictieve) HBO-serie 'Augustus' over de Romeinse keizers.
Tijdens dit gezamenlijke verblijft loopt de (seksuele) spanning langzaam op en culmineert deze op een warme zomeravond in een samenloop van drie separate incidenten waarbij een groot deel van de zomerhuisgangers is betrokken. Eén van die incidenten vormt de aanleiding voor een heftige gebeurtenis betreffende dochter Julia en het vertrek van de Schlossers richting Nederland. De impact van deze gebeurtenis leidt uiteindelijk rechtstreeks tot de (niet-)behandeling van Meier door Schlosser. Uiteraard ga ik de gebeurtenissen niet uit de doeken doen, dan verpest het leesplezier. De incidenten en de nasleep wijzen er overigens wel op dat Koch heeft getracht, net als bij 'Het Diner' de grenzen van de (persoonlijke) ethiek uit de doeken te doen. Daar slaagt hij redelijk in.
Zoals gezegd heb ik dit boek met veel plezier gelezen, maar ik moet wel in alle eerlijkheid zeggen dat ik 'Zomerhuis' net even iets minder vind dan 'Het Diner'. Beide boeken zijn, zoals een collega treffend formuleerde, een suikerspin. Je geniet er even intens van, maar er blijft weinig hangen. Daarbij ben ik van mening dat 'Zomerhuis' een beetje leegloopt tegen het einde. Het lijkt er op of Koch niet precies wist hoe hij het verhaal met een knal kon laten eindigen. Daarbij zijn er ook wat losse eindjes, gerelateerd aan één van de eerder genoemde incidenten, die niet opgelost worden. Kortom een heerlijk vakantieboek waarin je blijft lezen, maar al snel ben je de inhoud weer vergeten, hoewel het goede gevoel erover zeker blijft.
Reacties
Een reactie posten