© AVRO
Bach: Eerste Orkestsuite
Haydn: Celloconcert in D
Mozart: Symfonie Nr. 38 'Praagse'
Giovanni Sollima (cello)
Giovanni Antonini, Koninklijk Concertgebouworkest
Concertgebouw, Amsterdam
Dirigent Giovanni Antonini en het Koninklijk Concertgebouworkest zorgen met een Italiaanse interpretatie van muziek van vervlogen tijden voor een genoeglijke avond in het Concertgebouw.
Hedendaagse componisten, maar ook hun voorgangers uit de vorige eeuw kunnen zich weinig voorstellen bij componisten als Haydn die door een mecenas in de gelegenheid werden gesteld om muziek te componeren én ten uitvoer te brengen. Tegelijkertijd kunnen hedendaagse bezoekers van concerten het zich amper voorstellen dat een volledig orkest en haar Kapellmeister ten dienste stond van hun patroon.
Dit is precies hoe het grootste deel van het muzikale leven van Joseph Haydn (1732-1809) zich voltrok. Ruim dertig jaar was hij in dienst van de Hongaarse aristocraat prins Paul Esterházy. Daardoor schreef hij tal van werken voor het exclusieve Esterházy-oor.
Het Koninklijk Concertgebouworkest (KCO) onder de bezielende en vooral lyrische leiding van Giovanni Antonini gaf een inkijkje in het muzikale leven van lang vervlogen tijden met prettig in het gehoor liggende werken van Bach, Mozart en Haydn.
De Eerste Orkestsuite van Johann Sebastian Bach (1685-1750) is schatplichtig aan de Franse muziek van Lully met diens muziek voor het hof van de Zonnekoning. Door een transparante en lyrische interpretatie van de suite genoot de grote zaal van het Concertgebouw ongedwongen en zonder al teveel moeite van Bach’s orkestrale muziek.
Het Celloconcert in D van Joseph Haydn zette deze lijn voort. Solist van dienst, cellist Giovanni Sollima, bracht het Concertgebouwpubliek in beroering door een intense maar altijd melodieuze interpretatie van het Celloconcert uitstekend begeleid door het KCO onder Antonini. Bij het (ver)strijken van de laatste noot barstte een groots applaus los dat nog eens dunnetjes werd overgedaan bij een (obligate) toegift van Sollima. Deze recensent verbaasde zich daar wat over. Zonder meer werd het Celloconcert prachtig uitgevoerd door een zeer getalenteerde cellist. Het werk van Haydn zelf is mooi, maar geen uitmuntend en extreem uitdagend meesterwerk. Met name het eerste deel had een stukje korter gemogen.
De avond werd afgesloten met de 'Praagse’ van Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791). Deze 38e symfonie in D-groot blikt vooruit op de laatste symfonieën, maar is tegelijkertijd, door het Italiaanse gebruik van slechts drie delen, een blik op het verleden. In deze bijna opera-achtige symfonie hoor je met name de Da Ponte-opera’s (Don Giovanni, Le Nozze di Figaro, Così fan tutte) van Mozart als inspiratiebron. Dit gegeven met een sprankelende en vooral lichtvoetige en transparante uitvoering door Antonini maakte dit het echte hoogtepunt van de avond.
Al met al een avond zorgeloos muziek luisteren in het Concertgebouw. Op het puntje van de stoel zitten vanwege de complexiteit van de muziek hoeft daarbij niet. Ontspannen achterover leunend en denkend aan lang vervlogen tijden is het Italiaanse devies van de heren Antonini en Sollima.
Dit programma is op 28 februari en 1 maart uitgevoerd in het Concertgebouw. Op 3 maart vindt de laatste uitvoering als matinee plaats. Meer info en kaarten hier. Deze recensie is op basis van het concert van 1 maart 2013.
Deze recensie is ook gepubliceerd op Het Goede Leven, het culturele katern van De Dagelijkse Standaard. Naast mijn eigen FerdiBlog recenseer ik regelmatig o.a. boeken en concerten op Het Goede Leven en geef ik mijn opinie over actuele (cultuur)politiek.
Reacties
Een reactie posten