Met Zorro duikt bestsellerauteur Isabel Allende in de mythe rondom Zorro. En hoewel deze origin story voortvarend begint, moddert het boek uiteindelijk langzaam voort naar een ontknoping die dan eigenlijk al niet meer interesseert. De kinderlijke toon van de verteller helpt daar geenszins bij. Zorro verdient beter.
Zorro is in veel opzichten de Robin Hood van de Nieuwe Wereld. Gelijk zijn Middeleeuwse Engelse counterpart strijdt deze gemaskerde held voor de goede zaak en komt hij op zijn weg veel onrecht tegen. Tegelijkertijd doet zijn gemaskerde voorkomen natuurlijk denken aan weer een andere superheld, maar dan van latere datum: Batman. In ieder geval bevindt Zorro zich in goed gezelschap en is deze held, ontsproten aan de fantasie van Johnston McCulley (1883-1958), onderwerp geweest van tal van boeken, films en series. Meest recent nog in de films The Mask of Zorro (1998) en The Legend of Zorro (2005) met Antonio Banderas als Zorro. En laten we vooral de onderschatte televisieserie Zorro uit de jaren negentig met Duncan Regehr niet vergeten. In 2005 heeft Isabel Allende (1942) haar bijdrage geleverd aan de mythe van Zorro met een gelijknamige roman die gericht is op de ontstaansgeschiedenis van onze gemaskerde held. Alle aanleiding dus voor een spannende roman die leest als een trein...
Goed uit de startblokken, maar dan...
En Allende - vooral bekend van Het huis met de geesten en recent nog het goed ontvangen Ripper - komt goed uit de startblokken weg door de jeugd van Zorro te schetsen die wordt gekenmerkt door een ambitieuze vader in het Spaanse Californië en - in tegenstelling tot de mythe - een Indiaanse moeder. De eerste jaren van Diego de la Vega - die op latere leeftijd zal uitgroeien tot Zorro - lezen heerlijk en spannend weg. Helaas zakt het boek daarna snel weg. In het kader van zijn opvoeding wordt Zorro naar Spanje gestuurd en het grootste deel van het boek speelt zich daar af. Een periode waarin Diego volwassen wordt, verliefd raakt en langzamerhand zich ontwikkelt als Zorro en daarbij natuurlijk een aartsvijand opdoet. Dit meanderende deel doet al snel de interesse verliezen en het verhaal kan ook al niet echt boeien. Storend daarbij is dat er in het boek ook wat continuïteitsfouten zitten wat het boek er zeker niet op vooruit doet gaan. Wat ook niet helpt is de verteller die op kinderlijke wijze het verhaal van Zorro vertelt en de lezer lastig valt met allerhande stompzinnigheden waardoor je tijdens het lezen sterk afvraagt waarom Allende überhaupt gekozen heeft voor een dergelijke vertelwijze aangezien de verteller eigenlijk helemaal niets aan het verhaal toevoegt. Uiteindelijk keert Diego terug naar Californië waar het verhaal wordt afgerond, hij natuurlijk de strijd aangaat met zijn aartsvijand en de avonturen van de volwassen Zorro kunnen beginnen. Daarmee is de klus van Allende geklaard. Dat Allende hier nog 461 pagina's voor nodig heeft gehad, is tamelijk bizar, want zoveel heeft deze origin story die soms van ongeloofwaardigheden aan elkaar hangt niet om het lijf. Kortom: wat een prachtboek had kunnen zijn over een fascinerende held is nu een redelijke mislukking geworden waarbij gaandeweg het boek het lezen steeds meer tegen gaat staan. En het is zeker geen aanbeveling om ander werk van Allende te lezen. Wat een ellende.
Oordeel FerdiBlog: **
'Zorro' (2005) is de Nederlandse vertaling door Rikkie Degenaar voor uitgeverij Wereldbibliotheek van 'Zorro. Comienza la Legenda' van Isabel Allende. Bestellen kan hier.
Reacties
Een reactie posten