Ballet Blue(s): Een heerlijke potpourri van 'blauwe' dans

De Dutch Don't Dance Division

Ballet Blue(s)

Choreografieën van Thom Stuart, Rinus Sprong,

Ed Wubbe, Ton Simons & Bronislava Nijinska

De Dutch Junior Dance Division

Koninklijke Schouwburg, Den Haag

Geïnspireerd door de blues, maar evenzo door barokmuziek en Tsjaikovski's balletklassieker De Schone Slaapster brengt De Dutch Junior Dance Division Ballet Blue(s). Een aanstekelijke potpourri van moderne én klassieke dans waarbij zelfs de grootste zwartkijker iets van zijn of haar gading vindt. Aan de 'blues' leidt je na deze productie niet meer. 

Afgelopen december vierde De Dutch Don't Dance Division (DeDDDD) artistiek én publiek succes met het door Esscher geïnspireerde en door dirigent-componist Carl Davis samengestelde "vierde ballet" van Tsjaikovski Alice in WinterWonderland. Zes volledig uitverkochte voorstellingen betekenden de meest succesvolle productie van 2016 in het Haagse Zuiderstrandtheater. No rest for the wicked want sinds 1 maart toert De Dutch Junior Dance Division (DeDJDD) met Ballet Blue(s) door Nederland. Dit nieuwe programma uit de koker van Rinus Sprong en Thom Stuart - samen vormen zij DeDDDD - is geïnspireerd door de blues en wordt uitgevoerd door DeDJDD: het meerjarige talentontwikkelingstraject voor getalenteerde en pas afgestudeerde dansers. Hoewel de dansers van DeDJDD jong zijn was daarvan in de Haagse Koninklijke Schouwburg niets van te merken. Van de 18-jarige Charly de Groote tot de ervaren Corinne Cilia en Youri Jongenelen (beide dansers hadden de hoofdrol in Alice in WinterWonderland), met zekerheid en beheersing voerden zij de potpourri aan dans uit. Want Ballet Blue(s) mag dan geïnspireerd zijn door de blues, uiteindelijk is de kleur blauw de werkelijke rode (!) draad die verschillende dansdisciplines verenigt in één avondvullend programma. 

Van Unico van Wassenaer tot Ry Cooder

De kern van Ballet Blue(s) wordt gevormd door twee uitgebreide choreografieën die zowel het programma voor als na de pauze openen. Het uit 2002 stammende, maar voor deze voorstelling geactualiseerde Blauw Bloed verbeeldt - op de barokmuziek Concerto Armonici van Unico Wilhelm van Wassenaer (1692-1766) - een avondvisite bij de adellijke familie Van Wassenaer waarbij de klassieke dans én bijbehorende barokke kostuums stukje bij beetje worden teruggebracht naar onze eigen tijd. Een stoelendans biedt daarbij een komische noot. Op muziek van Van Wassenaers bekendere tijdgenoot Antiono Vivalid - Winter uit De Vier Jaargetijden - wordt deze lijn voortgezet waarbij de synchrone choreografie opvallend goed werd uitgevoerd. Wie op grond hiervan denkt dat het toch wel heel veel barok is, vergist zich. Want één van de hoogtepunten was het duet tussen Lindy Bremer en Youri Jongenelen die op Ry Cooder's I Knew These People gestalte gaven aan een verstoorde relatie tussen voormalige geliefden. Het bijzondere hieraan is dat het grootste gedeelte van de choreografie plaats vindt op het gesproken woord en pas later in muziek overgaat. De choreografie "vertelt" daarbij het verloop van de relatie zonder te vervallen in gebaartjes en maniertjes die bij een potje Hints niet zouden misstaan. Vorig seizoen liet het NDT met The Statement ook al zien hoe muziek niet per se een voorwaarde is voor een boeiende choreografie. Dat is aan Thom Stuart, die tekent voor deze nieuwe choreografie, ook zeer goed besteed. 

Van solo tot teamwork

Deze balans werd ook na de pauze goed gehandhaafd. Eigenlijk zo dat er voor ieder altijd wat wils is. Dat is tegelijkertijd de kracht én zwakte van Ballet Blue(s). Wie een volstrekt samenhangende voorstelling zoals Alice in WinterWonderland verwacht, komt in die zin bedrogen uit. Maar het aardige aan Ballet Blue(s) is juist dat je in een avondvullend programma een enorme diversiteit aan dans aan je voorbij ziet trekken. Zo divers dat de meningen wat nu het beste was dan wel het meeste aansprak varieerde van bezoeker tot bezoeker. Wat betreft deze bezoeker was met name de tweede helft van het programma ijzersterk met een prachtige choreografie (uit 1989) van Ed Wubbe op Vivaldi's stemmige Nisi Dominus, maar ook de bijzondere solo Still Life III (1991) van Ton Simons waarbij Lindy Bremers, slechts begeleid door een enkele lichtbak en wat rook, een prachtige solo die veel concentratie en beheersing vraagt, innemend wist neer te zetten. De complete tegenstelling die ontstond door de klassieke De Blauwe Vogel uit Tsjaikovski's De Schone Slaaptster te programmeren werkt uitstekend én op de lachspieren. Ook Rinus Sprong van DeDDDD maakt - naast als choreograaf - zijn opwachting als niet onverdienstelijk zanger in One For My Baby van Arlen & Mercer waarbij een dronken stamgast zijn relatieproblemen wegdanst. De bluesmuziek van Cuby and the Blizzards door Thom Stuart vertaalt in een lijzige en synchrone groepschoreografie sloot de avond memorabel af. Het was veel blauw wat de klok sloeg, maar met een blue gevoel ga je zeker niet naar huis. 

Van 1 maart t/m 21 mei 2017 toert De Dutch Junior Dance Division door Nederland met 'Ballet Blue(s)'. De première vond op maandag 6 maart plaats in de Koninklijke Schouwburg te Den Haag. Deze recensie is op basis van die première. Meer info en tickets hier.