Amsterdam Sinfonietta
Illumine me
Thorvaldsdottir: Illumine
Mendelssohn: Concert voor Viool en Piano
Enescu: Octet (arr. voor strijkorkest)
Alexander Melnikov (piano)
Anthony Marwood, Amsterdam Sinfonietta
Muziekgebouw, Amsterdam
Met het programma Illumene me schijnt Amsterdam Sinfonietta licht op het werk van wonderkinderen Mendelssohn en Enescu, maar biedt het ook een podium voor nieuw werk van de IJslandse componist Anna Thorvaldsdottir. Met gastconcertmeester Anthony Marwood en solist Alexander Melnikov weet het strijkorkest de werken naar eigen hand te zetten.
Voor de liefhebber van de Romantiek was het afgelopen vrijdag een mooie avond. Amsterdam Sinfonietta had het Concert voor Viool en Piano van Mendelssohn op de lessenaars. Mendelssohn's sprankelende idioom vertaalt de Romantiek immer prachtig naar muziek. Een werk van een jonge meesterhand aangezien Mendelssohn veertien jaar was toen hij het werk componeerde. Niet voor niets is Mendelssohn daarmee één van de wonderkinderen die Amsterdam Sinfonietta centraal stelt in dit programma. Een heerlijk lyrisch werk waarbij strijkorkest en solisten op viool en piano elkaar afwisselen. De cadensen die de inbreng van viool en piano markeren, geven het werk een dynamiek waardoor je almaar meer in awe bent van het talent van Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847). Een talent dat weliswaar tijdens zijn te korte leven zonder meer gewaardeerd werd, maar zich niet uitstrekte tot dit werk. Het werk is - blijkens het zeer lezenswaardige programma dat Amsterdam Sinfonietta immer ter beschikking stelt en ditmaal van de hand van Joep Stapel - in een la verdwenen en werd het pas een eeuw nadien teruggevonden en is het onderdeel van het repertoire geworden. Het relatief lange eerste deel, het Allegro, wordt gevolgd door een prachtig Adagio waar piano en viool zich uitermate goed verstaan. Dat was in de uitvoering door Amsterdam Sinfonietta niet anders mede met dank aan Anthony Marwood en Alexander Melnikov. Met enige regelmaat biedt Amsterdam Sinfonietta een podium aan een gastconcertmeester die de dirigentloze filosofie van het strijkorkest onderschrijft. Sinds 2013 is Marwood met enige regelmaat te gast. Ditmaal was hij in het gezelschap van pianist Alexander Melnikov wiens stevige spel mooi contrasteerde met Amsterdam Sinfonietta. Het natuurlijke samenspel van Marwood en Melnikov in alle drie delen waaronder het energiek afsluitende Rondo maakt duidelijk dat ze elkaar muzikaal liggen en eerder met elkaar gemusiceerd hadden. Een jaar geleden was Melnikov te gast in het Concertgebouw voor het Zeventiende Pianoconcert van Mozart uitgevoerd door musicAeterna onder leiding van Teodor Currenztis. Een goede uitvoering waarbij het spel van Melnikov met enige regelmaat enigszins vervloog in de Grote Zaal van het Concertgebouw. Wat dat betreft, paste Melnikov beter bij de fijne (doch helaas relatief matig gevulde) grote zaal van het Muziekgebouw.
Van de Romantiek naar de Moderniteit
Voor diezelfde liefhebber van de Romantiek was het tegelijkertijd ook een lastige avond. Het werk van Mendelssohn werd vergezeld door het Octet van mede-wonderkind George Enescu (1881-1955) én een Nederlandse première van Illumine van de hedendaagse IJslandse componist Anna Thorvaldsdottir (1977). Illumine is de verbeelding van de dageraad volgens een hedendaagse 'klassiek' muzikaal idioom. Een werk dat de gedachten doet afdwalen naar hoe die dageraad eruit ziet, maar zeker als een dageraad herkend kan worden. Maar het is ontegenzeggelijk een flinke overstap van Mendelssohn's muzikale wereld naar de de dageraad van Thorvaldsdottir. Ondanks dat 'slechts' een dikke vijfenzeventig jaren de jeugdwerken van Mendelssohn (1823) en Enescu (1900) scheiden, is het idioom van de Roemeense componist Enescu ook volstrekt anders. De omwentelingen die de fin de siècle zouden inluiden, zijn terug te horen in een bij tijd en wijle donker en stemmig Octet. Een Octet dat voor deze gelegenheid door Anthony Marwood was bewerkt voor strijkorkest en daarmee nog een première als onderdeel van dit programma. Hoewel de werelden van Mendelssohn en Enescu vrij ver uit elkaar liggen, delen ze de liefde voor muziek en het talent om op jonge leeftijd bestendige werken te schrijven. In het geval van Enescu een vierdelig werk van grote lengte die aan het einde de lyriek aanstipt en daarmee - al dan niet stiekem - de band met Mendelssohn toch groter maakt dan je op het eerste gezicht zou denken.
Voor de liefhebber van de Romantiek was het afgelopen vrijdag een mooie avond. Amsterdam Sinfonietta had het Concert voor Viool en Piano van Mendelssohn op de lessenaars. Mendelssohn's sprankelende idioom vertaalt de Romantiek immer prachtig naar muziek. Een werk van een jonge meesterhand aangezien Mendelssohn veertien jaar was toen hij het werk componeerde. Niet voor niets is Mendelssohn daarmee één van de wonderkinderen die Amsterdam Sinfonietta centraal stelt in dit programma. Een heerlijk lyrisch werk waarbij strijkorkest en solisten op viool en piano elkaar afwisselen. De cadensen die de inbreng van viool en piano markeren, geven het werk een dynamiek waardoor je almaar meer in awe bent van het talent van Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847). Een talent dat weliswaar tijdens zijn te korte leven zonder meer gewaardeerd werd, maar zich niet uitstrekte tot dit werk. Het werk is - blijkens het zeer lezenswaardige programma dat Amsterdam Sinfonietta immer ter beschikking stelt en ditmaal van de hand van Joep Stapel - in een la verdwenen en werd het pas een eeuw nadien teruggevonden en is het onderdeel van het repertoire geworden. Het relatief lange eerste deel, het Allegro, wordt gevolgd door een prachtig Adagio waar piano en viool zich uitermate goed verstaan. Dat was in de uitvoering door Amsterdam Sinfonietta niet anders mede met dank aan Anthony Marwood en Alexander Melnikov. Met enige regelmaat biedt Amsterdam Sinfonietta een podium aan een gastconcertmeester die de dirigentloze filosofie van het strijkorkest onderschrijft. Sinds 2013 is Marwood met enige regelmaat te gast. Ditmaal was hij in het gezelschap van pianist Alexander Melnikov wiens stevige spel mooi contrasteerde met Amsterdam Sinfonietta. Het natuurlijke samenspel van Marwood en Melnikov in alle drie delen waaronder het energiek afsluitende Rondo maakt duidelijk dat ze elkaar muzikaal liggen en eerder met elkaar gemusiceerd hadden. Een jaar geleden was Melnikov te gast in het Concertgebouw voor het Zeventiende Pianoconcert van Mozart uitgevoerd door musicAeterna onder leiding van Teodor Currenztis. Een goede uitvoering waarbij het spel van Melnikov met enige regelmaat enigszins vervloog in de Grote Zaal van het Concertgebouw. Wat dat betreft, paste Melnikov beter bij de fijne (doch helaas relatief matig gevulde) grote zaal van het Muziekgebouw.
Van de Romantiek naar de Moderniteit
Voor diezelfde liefhebber van de Romantiek was het tegelijkertijd ook een lastige avond. Het werk van Mendelssohn werd vergezeld door het Octet van mede-wonderkind George Enescu (1881-1955) én een Nederlandse première van Illumine van de hedendaagse IJslandse componist Anna Thorvaldsdottir (1977). Illumine is de verbeelding van de dageraad volgens een hedendaagse 'klassiek' muzikaal idioom. Een werk dat de gedachten doet afdwalen naar hoe die dageraad eruit ziet, maar zeker als een dageraad herkend kan worden. Maar het is ontegenzeggelijk een flinke overstap van Mendelssohn's muzikale wereld naar de de dageraad van Thorvaldsdottir. Ondanks dat 'slechts' een dikke vijfenzeventig jaren de jeugdwerken van Mendelssohn (1823) en Enescu (1900) scheiden, is het idioom van de Roemeense componist Enescu ook volstrekt anders. De omwentelingen die de fin de siècle zouden inluiden, zijn terug te horen in een bij tijd en wijle donker en stemmig Octet. Een Octet dat voor deze gelegenheid door Anthony Marwood was bewerkt voor strijkorkest en daarmee nog een première als onderdeel van dit programma. Hoewel de werelden van Mendelssohn en Enescu vrij ver uit elkaar liggen, delen ze de liefde voor muziek en het talent om op jonge leeftijd bestendige werken te schrijven. In het geval van Enescu een vierdelig werk van grote lengte die aan het einde de lyriek aanstipt en daarmee - al dan niet stiekem - de band met Mendelssohn toch groter maakt dan je op het eerste gezicht zou denken.
Op vrijdag 10 mei en donderdag 16 mei 2019 voert Amsterdam Sinfonietta het programma Illumine Me uit met werken van Thorvaldsdottir, Mendelssohn en Enescu. De werken van Mendelssohn en Enescu worden tevens uitgevoerd tijdens het Sinfonietta String Festival Zeeland dat 18 en 19 mei 2019 plaats vindt. Meer info hier.
Reacties
Een reactie posten