CD-recensie: 'Happiness' van Hurts

Sommige lezers van mijn blog vinden de inhoud een tikkeltje 'high brow' en dat het de suggestie wekt dat ik de hele dag niet anders doe dan klassieke concerten bezoeken en boeken lezen. Ik kan een ieder geruststellen: ik ben groot fan van de Pet Shop Boys, ga ook naar musicals en ben als eerste in de bios te vinden als er weer eens een echte Hollywood Blockbuster getoond wordt. Heb een Pathé Unlimited-kaart ('alsof het gratis is') en een film moet wel heel slecht zijn, wil ik 'm niet gezien hebben. Zodra de gelegenheid zich voor doet, zal ik een blog aan een van die andere voorkeuren wijden. Om daar alvast een begin mee te maken nu eens een cd-recensie: 'Happiness' van Hurts.

Ik kijk eigenlijk nooit naar PinkPop wanneer het tijdens Pinksteren wordt uitgezonden op de publieke omroep, maar afgelopen Pinksteren viel ik midden in het optreden van het Britse duo 'Hurts' met 'Better than Love' en was niet meer weg te slaan. Heb meteen de cd besteld en sindsdien staat de cd vaak op: thuis, op de fiets, op kantoor. Kortom: ik ben fan.

'Happiness' is het debuutalbum van Theo Hutchcraft (zanger) en Adam Anderson (synth player) uit Manchester. Hurts valt te scharen onder de noemer van 'Synthpop' waarvan één van de bekendste voorbeelden Depeche Mode is. Depeche Mode zit al jaren in mijn afspeellijst omdat die depressieve eighties-sound helemaal mijn ding is. Ook A-ha en (daar zijn ze!) de Pet Shop Boys horen hierbij. Hoewel de Pet Shop Boys wel heel erg hun eigen sound hebben. Wikipedia beschrijft Synthpop als een muziekstijl waarbij synthesizers en elektronische drums domineren. Daarbij meldt Wikipedia meteen dat synthpop alleen nog maar populair is in de gothic-subcultuur. Betekent blijkbaar dat mijn nieuwe kleurvoorkeur zwart is. Hurts zet die lijn voort en brengt synthpop naar de 21e eeuw.

Ondanks wat gemengde recensies zijn ze wat mij betreft daar erg goed in geslaagd. In de aanloop naar de release van dit album zijn 'Wonderful Life' en 'Better than Love' uitgebracht als singles. Dit zijn, naast 'Devotion' (feat. Kylie Minogue) die vast nog als single uit komt, de hoogtepunten van het album. Nu is bij mij vaak het geval dat ik een aantal nummers van een album goed vind om vervolgens de rest niet te luisteren. Dit album (11 nummers) is in zijn geheel top: goede mix tussen (power)ballads en meer uptempo nummers. In beginsel doet het denken aan Depeche Mode, maar Hurts heeft heel erg z'n eigen sound die wat mij betreft tot meer albums mag leiden. Het feit dat Kylie Minogue meedoet in 'Devotion' zegt genoeg over de star quality van deze Mancunians. Wat mij betreft kan de conclusie niet anders zijn dan dat dit album in je collectie niet mag ontbreken. Zo kun je met goed fatsoen je eighties-voorliefde rustig in de 21e eeuw botvieren.

PS. Voor de oplettende luisteraar: de cd heeft niet 11, maar 12 nummers. Bij het laatste nummer, 'Water', zit een hidden track op 4m42s: 'Verona'.