CD-recensie: 'Elysium' van Pet Shop Boys


Voor fans van de Pet Shop Boys zoals ik is het een mooi PSB-jaar. In februari kwam de dubbel-cd 'Format' uit met alle B-sides en bonustracks uit de periode 1996-2009 (zie voor mijn recensie hier). Met 'Format' lieten de Pet Shop Boys zien dat hun 'tweede keus' veelal beter is dan de eerste keus van menig ander popartiest. Bij het uitkomen van dat album waren de Pet Shop Boys al de studio ingedoken in Los Angeles en het resultaat is begin september uitgekomen: Elysium! Het zal velen niet ontgaan zijn aangezien bij de slotceremonie van de Olympische Spelen in Londen, naast alle andere Britse pophelden, ook de Pet Shop Boys acte de presence gaven met het nummer 'Winner'. Een nummer dat overigens niet specifiek gaat over de Olympische Spelen doch wel zo klinkt. 'Winner' werd snel daarna uitgebracht als single en deed het meteen goed in de singlelijsten.

En nu staat 'Winner' met elf andere nummers op 'Elysium'. Aangezien ik al jarenlang een groot fan van de Pet Shop Boys ben, zonder ze (helaas!) live gezien te hebben, zag ik enorm uit naar dit album. In alle eerlijkheid was ik bij de eerste keer luisteren een beetje teleurgesteld. Het album is een nogal 'subdued affair'. En een echte single-topper, ondanks het succes van 'Winner', lijkt ook niet op het album te staan. Gek genoeg vind ik een B-side van de 'Winner'-single, het hilarisch getitelde 'A certain "Je ne sais quoi''', daar de grootste kanshebber voor:

Maar toen ik het album een paar keer vaker gehoord had kan ik alleen maar concluderen, zoals het Engels altijd de mooiste uitdrukkingen heeft, 'it grew on me' waardoor ik tot de conclusie kom dat ik dit dus een erg lekker album vind. Het is een enorm relaxte plaat die vintage Pet Shop Boys is. Meer 'Being Boring'  en 'West End Girls' dan 'Going West' en 'New York City Boy'. De hoogtepunten voor mij zijn het coole 'Leaving', het hilarische en de huidige cultuur van zichzelf te serieus nemende 'celebrities' op de hak nemende 'Ego music', de discohit van het album 'A face like that' (met bizarre doch passende F1-sounds) en de echte PSB-nummers 'Memory of the future' (mooie titel!) en 'Requiem in denim and leopardskin' (nog mooiere titel!!). Eigenlijk zit er geen nummer bij dat ik bij het luisteren 'fast forward'. Vreemde eend in de bijt is het vreemde, doch 'catchy' nummer 'Hold on'. Ik hoor daar in de verte iets in van Rick Wakeman ('King Arthur'), maar de kitschy toevoeging van een soort musicalkoor gaat me te ver. 'Hold on' is daarmee eigenlijk het enige nummer dat me een beetje tegen staat. De teksten zijn weer typisch Pet Shop Boys: grappig, doordacht, maar niet te diepzinnig. De songtekst van 'Early stuff' schijnt door Neil Tennant en Chris Lowe verzameld te zijn uit uitspraken die ze te horen kregen van taxichauffeurs. Bovenstaande beschrijving is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar je moet het album natuurlijk gewoon horen. En als je de aankoop niet aan durft, waarom kan ik me niet goed voorstellen, dan is er altijd nog de officiële sampler op YouTube:


Kortom deze PSB-fan is erg blij met dit elfde album van de Pet Shop Boys dat met opgeheven hoofd plaats kan nemen in het illustere gezelschap van de tien voorgangers. 

Reacties