Den Haag staat al jarenlang in de muzikale schaduw van Amsterdam door de gecombineerde slagkracht van De Nederlandse Opera en het Koninklijk Concertgebouworkest, maar op het gebied van moderne dans geeft de Haagse David de Amsterdamse Goliath er flink van langs.
Op de dag dat sommige doemdenkers wachten op het einde van de wereld reikt het Nederlands Dans Theater (NDT) naar de maan met Programma III van choreografen Sol Léon en Paul Lightfoot. Sinds 1989 vormen Léon en Lightfoot een duo en zijn zij sinds 2002 de huischoreografen van het NDT. Een geactualiseerde versie van SH-BOOM! (1994) en reprises van Shoot the Moon (2006) en Same Difference (2007) vormen gezamenlijk het weinig fantasierijk getitelde Programma III.
Fantasie kan de inhoud van het programma overigens niet ontzegd worden. SH-BOOM! is een humoristische en ironische uitwerking van de pogingen van mannen om indruk te maken op vrouwen op muziek van crooners uit de jaren vijftig. Dit leidt tot een strakke en bij tijd en wijle zeer serieuze en ‘donkere’ choreografie, ondersteund door een inventief gebruik van licht, wat een mooie pendant vormt voor de humor en ironie van de kostuums en muziek.
Shoot the Moon en Same Difference hebben de voorliefde van Léon en Lightfoot voor de muziek van Philip Glass (1937) gemeen. Glass wordt soms omschreven als 'America’s greatest living composer'. In ieder geval is hij één van de bekendste moderne componisten van de 20e eeuw die in de 21e eeuw nog even productief is. Het geheim van Glass is de pure aanstekelijkheid van zijn muziek die altijd hetzelfde lijkt, maar nooit hetzelfde is. Godfrey Reggio, een vriend van Glass, heeft zijn muziek eens omschreven als een ‘ever ascending score that never reached the heavens’ en een betere omschrijving lijkt nauwelijks denkbaar. Juist het repetitieve karakter van de muziek van Glass, maar ook het feit dat het de luisteraar meteen ‘grijpt’, maakt het de ideale soundtrack voor dans. De relatie tussen het NDT, Léon & Lightfoot en Philip Glass gaat daarbij zelfs zo ver dat Glass speciaal zijn dubbel concert voor viool, cello en orkest componeerde voor Swan Song (2010).
Bij Programma III wordt volstaan met reeds bestaande stukken van Glass. Op Movement II uit het Tirol Concerto for piano and orchestra (2000) volgt bij Shoot the Moon een geweldige combinatie van inventief decor met een strakke choreografie. Via een draaidecor word je meegenomen in de levens van drie stellen waarbij liefde, verdriet, overspel, afscheid en vergeving elkaar afwisselen. Same Difference, op muziek uit Symfonie Nr. 3 en het vijfde Strijkkwartet, moet inzicht geven in ‘de chaotische invloed van het ego op de mens, en de eenvoud om daar afstand van te nemen’. Dit wordt onderstreept door de dansers die hun choreografie kracht bij zetten door te spreken. Hoewel prachtig vormgegeven en uitstekend gechoreografeerd leidde dit spreken nogal af, sterker nog deed het soms wat afkeren van de choreografie zelf.
De dansers van het NDT laten met Programma III zien waarom het NDT tot de wereldklasse behoort en Léon en Lightfoot terecht de huischoreografen zijn. Via de muziek van Glass en het inventieve decor reikt het NDT naar de sterren, maar treft, zonder enige vorm van schaamte, de maan.
Deze recensie is ook gepubliceerd op Het Goede Leven, het culturele katern van De Dagelijkse Standaard. Naast mijn eigen FerdiBlog recenseer ik regelmatig o.a. boeken en concerten op Het Goede Leven en geef ik mijn opinie over actuele (cultuur)politiek.
Reacties
Een reactie posten