Met privédetective Cormoran Strike lijkt – alhoewel in een compleet ander genre – J.K. Rowling haar nieuwe Harry Potter gevonden te hebben. Met Career of Evil (in Nederland: Het Slechte Pad) levert zij – onder haar pseudoniem Robert Galbraith –een derde avontuur van Strike af waarbij dit overduidelijk niet het laatste avontuur is. Maar zit er nog muziek in de ambities van J.K. Rowling als misdaadschrijver?
Hoewel J.K. Rowling al lang en breed met pensioen kan, is dat voor haar geen enkele reden om het schrijverschap aan de wilgen te hangen. Het gemengd ontvangen The Casual Vacancy was haar eerste uitstapje buiten de Harry Potter-reeks. Haar onmiskenbare talent was ook zonder meer terug te lezen in deze roman over een klein Engels dorpje, maar een sterk begin en een spannend slot konden een saai middengedeelte niet redden. Pas met The Cuckoo’s Calling in 2013 vond J.K. Rowling haar (nieuwe) schrijfstem. Ironisch genoeg onder het pseudoniem Robert Galbraith waarvan – zeer tegen de zin van Rowling, maar gezien de spectaculair toegenomen verkoopcijfers tot vreugde van haar uitgever – al spoedig duidelijk werd dat niemand minder dan J.K. Rowling de bedenker van privédetective Cormoran Strike is. Via Robert Galbraith heeft Rowling zich – met veel plezier – gestort op het misdaadgenre en ziet het als haar eigen literaire speeltuin. Na The Cuckoo’s Calling verscheen in 2014 een nieuw Cormoran Strike-avontuur The Silkworm terwijl eind vorig jaar Career of Evil verscheen die recent in een Nederlandse vertaling als Het Slechte Pad is verschenen.
Leest weer als een trein
Hoewel het plot van de Cormoran Strike-verhalen – en dan met name die van The Silkworm – vaak vergezocht en wat rommelig is, heeft Rowling/Galbraith met Cormoran Strike en zijn secretaresse/ (wannabe) partner Robin Ellacott twee interessante karakters tot leven gebracht die de serie dragen door er mensen van vlees en bloed van te maken. Hoewel de boeken in deze serie op zichzelf staande verhalen vormen en daarmee zeker niet als een Harry Potter-achtige reeks te betitelen zijn, is de (werk)relatie tussen Cormoran en Robin de rode draad die de serie bij elkaar houdt. En in Career of Evil wordt deze relatie danig op de proef gesteld wanneer de onderkant van een been wordt bezorgd bij het kantoor van Cormoran. Niet geheel toevallig het lichaamsdeel dat Cormoran – door zijn militaire werkzaamheden in Afghanistan – al jaren moet missen. Het blijkt het begin te zijn van een kat en muisspel tussen Cormoran , Robin en een geheimzinnige moordenaar die op wraak zint. Wraak op Cormoran door zijn succesvolle privédetectivepraktijk (in opbloei door zijn spectaculaire zaken beschreven in The Cuckoo’s Calling en The Silkworm) te torpederen en Robin te vermoorden. In het eerste lijkt hij door de negatieve publiciteit rondom het ontvangen lichaamsdeel al goed te slagen, maar het gevaar voor Robin is niet meteen evident. Het dwingt Cormoran en Robin om – naast hun steeds kleiner wordende cliëntenkring – deze geheimzinnige wraakengel op te sporen, terwijl Robin daarmee steeds dichter bij haar eigen dood wordt gebracht. Gelukkig heeft Cormoran immer een lijst bij de hand met zijn grootste vijanden wat de zoektocht makkelijker maakt.
Haastklus?
Het boek leest (wederom) als een trein en het is duidelijk dat Rowling in dit genre in haar element is. Daarbij heel erg geholpen bij haar inventiviteit en fantasie om aansprekende karakters zoals Cormoran en Robin te bedenken en uit te werken. Opvallend is wel dat het plot, zeker in dit deel, wat dun en vooral ook rommelig is. De lijst van vijanden uit het verleden is wel erg gemakzuchtig en niet echt goed onderbouwd, maar staat wel centraal in dit avontuur. Daartegenover staat wel dat de uitwerking van de relatie tussen Comoran en Robin uitstekend is. We komen meer te weten over de achtergrond van Robin, terwijl tegelijkertijd het aanstaande huwelijk tussen Robin en haar verloofde Matthew effect op Robin én Cormoran heeft. Grote minpunt van Career of Evil dat de ontknoping nogal abrupt en als een duiveltje uit een doosje onverwacht en niet helemaal logisch aan de lezer gepresenteerd wordt. Daarbij vindt Rowling het niet nodig vindt om de losse eindjes rondom de overige verdachten netjes aan elkaar te knopen. In het nawoord geeft Rowling aan dat het boek in een drukke tijd tot stand is gekomen terwijl ze ook druk was met allerhande andere klussen. Het lijkt er een klein beetje op of ze met dit nawoord impliciet toegeeft dat het boek een beetje een haastklus is geweest. Dat zou in ieder geval wel het nodige verklaren. Al met al een fijn boek en – gelukkig voor Cormoran Strike en Robin Ellacott – geldt voor deze reeks niet ‘three (Cormoran) strikes, you’re out’. Hopelijk heeft het volgende avontuur een strakker, beter uitgewerkt en vooral geloofwaardiger plot.
Oordeel FerdiBlog: ***½
In oktober 2015 is Robert Galbraith’s ‘Career of Evil’, het derde deel uit de reeks boeken over privédetective Cormoran Strike , verschenen. In april is bij Meulenhoff Boekerij de Nederlandse vertaling ‘Het Slechte Pad’ verschenen. Deze recensie is eerder verschenen bij online nieuwsmagazine Jalta.
Reacties
Een reactie posten